Brak skrzydłowy definiujemy jako brak ostatnich zębów w łuku zębowym. Przykładowo, jednostronny brak szóstki, siódemki i ósemki, w szczęce albo żuchwie, stanowi właśnie brak skrzydłowy i skrócenie łuku zębowego (łuk zębowy kończy się na piątce). Natomiast brak szóstki i siódemki, przy obecności ósemki, stanowi brak międzyzębowy, a co za tym idzie, istnieje większa ilość rozwiązań protetycznych, mających na celu uzupełnienie tego braku. Brak międzyzębowy można uzupełnić mostem protetycznym na zębach własnych, natomiast nie jest to możliwe w przypadku braku skrzydłowego.
Braki skrzydłowe wiążą się z zaburzeniami zwarcia, zmniejszoną wydolnością żucia i zaburzonym początkowym etapem trawienia. Są one przyczyną przeciążenia pozostałych zębów oraz zmiany ustawienia sąsiadujących i przeciwstawnych zębów (przechylenie, objaw Godona). W efekcie u pacjentów z brakami skrzydłowymi, zwłaszcza obustronnymi, mogą pojawiać się trudności w jedzeniu i mowie, oraz niekorzystne zmiany w wyglądzie twarzy.
Braki skrzydłowe stanowią 72% braków częściowych i stanowią duży problem terapeutyczny. Można je odbudować za pomocą protez ruchomych, mostów jednobrzeżnych, uzupełnień kombinowanych wspartych na zębach własnych, bądź przy użyciu implantów stomatologicznych. Uzupełnienia kombinowane, oraz mosty jednobrzeżne wiążą się z koniecznością szlifowania sąsiednich zębów i mają bardzo ograniczone zastosowanie. Proteza ruchoma, mimo iż jest najpowszechniej stosowanym uzupełnieniem, w porównaniu z wymienionym posiada najwięcej wad. Przy sprzyjających warunkach w jamie ustnej, najlepszą obecnie metodą odbudowy braków skrzydłowych, jest wykonanie koron lub mostów wspartych na implantach.
Rozległe braki skrzydłowe i międzyzębowe, uzupełnione koronami i mostami protetycznymi wspartymi na zębach własnych i implantach.
