Ze względu na umiejscowienie implanty możemy podzielić na:
Implanty śródśluzówkowe:
wewnątrz błony śluzowej umieszczało się zaczepy połączone z protezą. Problemy z utrzymaniem higieny i przewlekłe stany zapalne były przyczyną zaniechania stosowania tego rodzaju wszczepów.
Implanty podokostnowe:
umieszczane pomiędzy kością a okostną w przypadku bezzębia, stanowiły podporę dla prac stałych (mostów) jaki i ruchomych (protez). W dobie dzisiejszych możliwości, uznawane są za przestarzałe rozwiązanie.
Implanty endodontyczne śródkostne:
implant przechodził przez zęba i był zakotwiczony w kości, miał za zadanie stabilizować zęba.
Implanty śródkostne:
– żyletkowe: wprowadzone w 1967 roku przez Linkowa, stosowane w przypadku dużych zaników kości i wąskiego wyrostka zębodołowego. Ze względu na małą trwałość , oraz rozwój technik augmentacyjnych (odbudowy kości) praktycznie obecnie nie stosowane.
– cylindryczne i śrubowe: stanowią podstawę współczesnej implantologii, najbardziej różnorodna grupa wszczepów. Różnią się między sobą kształtem, materiałem z którego są wykonane, rodzajem gwintu i platformy, powierzchnią, rozmiarem. Zapewniają najlepsze mechaniczne zamocowanie implantu w tkance kostnej, oraz charakteryzują się największą trwałością.