Implanty w stomatologii są najczęściej stosowane w celu uzupełnienia pojedynczych braków zębowych. Niezależnie od przyczyny utraty zęba (próchnica, nieskuteczne leczenie kanałowe, uraz, czy tzw. „paradontoza”) korona na implancie, jest formą odbudowy protetycznej najbardziej zbliżoną do naturalnych zębów.
Alternatywną metodą odbudowy braku zęba jest wykonanie mostu protetycznego, jednak wiąże się to z koniecznością szlifowania sąsiednich zębów (tzw. filarowych), a więc ich kontrolowanego uszkodzenia. Ma to uzasadnienie w przypadku, gdy zęby filarowe są w znacznym stopniu zniszczone przez proces próchnicowy, czy posiadają rozległe wypełnienia i miały przeprowadzone leczenie kanałowe. W pozostałych przypadkach, metodą z wyboru leczenia pojedynczych braków zębowych powinno być leczenie implantoprotetyczne.
W zależności od czasu, który minął od usunięcia zęba, zabieg implantacji możemy wykonać w procedurze natychmiastowej (podczas jednego zabiegu: usunięcie zęba i implantacja), wczesnej (4-8 tygodni po usunięciu zęba), odroczona (12-16 tygodni) i późną (powyżej 6 miesięcy).
Największym wyzwaniem dla lekarza implantologa jest implantacja natychmiastowa, jednak ze względu na korzyści z niej płynące, obecnie to właśnie ten rodzaj implantacji wykonujemy najczęściej. Wszczepienie implantu w „świeży” zębodół po ekstrakcji jest korzystne z wielu powodów. Wykonujemy jeden zabieg zamiast dwóch, przez co w znaczny sposób skracamy gojenie i jest to najmniej traumatyczne dla pacjenta. Uzyskujemy mniejszą utratę kości oraz tkanek miękkich, a przez to unikamy dodatkowych zabiegów mających na celu odbudowę kości i dziąseł, efekt leczenia jest bardziej przewidywalny i przede wszystkim osiągamy najlepsze możliwe efekty estetyczne. W przypadku konieczności usunięcia zęba i planowania leczenia implantologicznego, należy przed podjęciem działań rozważyć możliwość implantacji natychmiastowej.
